Η εφαρμογή της ψηφιακής κάρτας εργασίας στον μεγαλύτερο κλάδο της ελληνικής οικονομίας, το εμπόριο, εφαρμόζεται από το κράτος για να ενισχύσει την αμεροληψία των ελέγχων και για να βάλει τάξη στις εργασιακές σχέσεις.

Όμως, ο εμπορικός κλάδος είναι αυτός με τη μεγαλύτερη εργασιακή και φορολογική συνέπεια και για αυτό φαίνεται ότι δεν θα αποδώσει τα προσδοκώμενα αποτελέσματα, αφού έτσι κι αλλιώς οι εμπορικές επιχειρήσεις λειτουργούν κατά συντριπτικό ποσοστό με συνέπεια, λόγω της σοβαρότητας τους, της φύσης της επιχειρηματικής δραστηριότητας που διενεργείται σε εύκολα προσβάσιμους και ελέγξιμους χώρους και λόγω των προστίμων μη συμμόρφωσης που εδώ και χρόνια είναι εξοντωτικά.

Από την πλευρά των εμπορικών επιχειρήσεων, η εφαρμογή της νέας διαδικασίας ελέγχου του προσωπικού θα τις επιβαρύνει με ένα επιπλέον κόστος, το οποίο έρχεται να προστεθεί στα ήδη αυξημένα κόστη λειτουργίας τους. Ειδικά για τις μικρές επιχειρήσεις, αυτό το κόστος είναι ανυπόφορο καθώς λειτουργούν ήδη στα όρια τους, χωρίς τις ανάλογες δυνάμεις για να στηρίξουν τις πολύπλοκες διεργασίες που επιβάλλονται τα τελευταία χρόνια σε όλο το μήκος λειτουργίας και τις καθιστούν όλο και λιγότερο ανταγωνιστικές.

Πρέπει τέλος να επισημανθεί ότι παρατηρείται το τελευταιο διάστημα η δημιουργία ισχυρής ηλεκτρονικής γραφειοκρατίας, η οποία μετακυλίει λειτουργίες και κόστη του κράτους προς τις επιχειρήσεις, με ουσιαστικό όφελος στις εταιρείες λογιστικής και πληροφορικής που προσφέρουν τις υλοποιήσεις και φυσικά στο ίδιο το κράτος που μεταβιβάζει μέρος των υποχρεώσεων και βαρών του. Από την άλλη πλευρά, οι επιχειρήσεις καλούνται για άλλη μια φορά να επιβαρυνθούν το κόστος υλοποίησης και εφαρμογής αλλά και να προσαρμοστούν, δαπανώντας τους πόρους τους, εκτος του ουσιώδους ρόλου τους, το επιχειρείν.

Πηγή: One Voice